Den truande faren = far som trur, eller far(e) som tru(g)ar?

Nei. Ein kan framleis skilje mellom

1) den truande faren (= som trur) og
2) den trugande faren (= som trugar)

– jamvel om ein kanskje uttaler trugande og truande likt.

Det gjeld altså presens partisipp av desse to orda:

1) å tru – trur – trudde
presens partisipp: truande

2) å truge – trugar – truga
presens partisipp: trugande

Sidan 1977 har det vore valfritt å skrive

2)  å true – truar – trua
presens partisipp: truande

Vel du det, må du òg skrive truande, som blir tvitydig. Det

Lydrett?

Somme kvir seg for å skrive denne g-en fordi dei ikkje har han i uttalen. Men dei fleste uttaler heller ikkje g-en i til dømes haug eller allmuge, og mange uttaler eg, meg, deg og så vidare utan g. Truande for trugande er altså ikkje ei form ein er nøydd til å nytte for talemålet si skuld.

Tydingsskilje

Hos dei som sløyfar g-en, kan den truande faren tyde:

1) faren som trur

2 a) faren som tru(g)ar (ein far)
2 b) faren som tru(g)ar (ein fare)

Men ein kan framleis skilje slik: 

1) den truande faren

2 a) den trugande faren
2 b) den trugande faren (eldre nynorsk: fåren)

Bokmål har dette (for dei som skriv å tro, ikkje tru):

1) den troende faren

2 a) den truende faren
2 b) den truende faren

Trugsmålet, trugsla/trugselen og trusselen

Det å truga heter trussel eller trugsel, eller trugsmål, som har vore det vanlegaste på nynorsk. I ordboka frå 1873 skreiv Ivar Aasen:

Med «mindre rigtigt» meinte han at ordet helst var teke opp frå dansk i denne forma (trussel). Trugsmål stemte derimot med svensk. 

 I avisverda har trussel vorte eit trugsmål eller ein trussel mot trugsmål:

(N-gramtenesta, nb.no.)